1 Week later en nog geen Meter gezeild
Door: Sietse
Blijf op de hoogte en volg Sietse
19 April 2010 | Nieuw Zeeland, Paihia
Afgelopen dinsdag ging het wekkertje om 6:00 's ochtends en zat ik een half uur later aan de telefoon met het postkantoor.
Ik verwachte namelijk een pakketje met daarin mijn sandalen die ik voor €20 op de Nieuw Zeelandse Marktplaats had gekocht maar helaas het was nog niet aangekomen. Ze waren die vrijdag daarvoor naar me opgestuurd vanuit Wellington maar blijkbaar doet NZpost over een afstandje van 500km 5 dagen, terwijl bij wijze van spreken een postduif deze afstand wel 4 keer in
hetzelfde tijdsbestek kan afleggen. Welkom bij NZpost, waar alles net niet gaat zoals je verwacht. gelukkig had ik er al rekening mee gehouden aangezien ik in de afgelopen jaar soorgelijke ervaringen me ze hebt gehad.
Dus voor niks vroeg opgestaan dacht ik en omdat terug naar bed geen zin meer had begon ik maar alvast aan het ontbijt. werd ik om 7:10 opgebeld door het postkantoor dat me pakketje zojuist met de ochtendvracht was aangekomen.
Joepie, dacht ik, maar ook...shit nu moet ik heel snel me spullen inpakken en de boek naar Paihia voor 8:00 boeken.
dat word erg krap dacht ik.
Snel alles ingepakt, bus via internet geboekt. uitgechecked uit het hostel en de straat in gerend met m'n backpack, rugzak, tas met eten en surfplank. Dat viel ff tegen, na 10 maanden zonder backpack gereisd weer alles mee te sjouwen.
Eenmaal aan het einde van de straat gekomen zag ik de bus net vertrekken, helaas, dan maar een taxi pakken.
Die had ik, zelfs op dit tijdstip al snel gevonden, en ondanks dat het geen grote taxi was krijg ik m'n surfplank er ook nog netjes in. Hem het adres gegeven en verteld dat ik eerst naar het postkantoor moest om een pakketje op te halen. Het was
inmiddels al 7:30 dus meldde ik dat de bus om 8:00 zou vertrekken en dat ik haast had.
Maar in Auckland hebben ze het fenomeen "rotonde" nog niet echt geïmplementeerd waardoor je dus van het ene rode licht naar het andere rode licht rijd. Ik denk dat er om elke 500m wel een kruispunt met stoplichten staat.
Wat een slechte infrastructuur heeft deze stad zeg.
Maar goed, de taxichauffeur dacht slim te zijn en bracht me naar het grootste postkantoor wat ie kon vinden in het centrum, de verkeerde natuurlijk, terwijl ik em nog zowel het adres had doorgegeven. De minuten tikte weg op het dashboardklokje en uiteindelijk kwamen we dan om 7:48 aan bij het juiste postkantoor. Snel naar binnen gerend, pakketje opgepikt en weer de taxi in. Nu was de vertrekplaats van de bus maar 3 blokken verder maar daartussen zitten wel 6 stoplichten die we weer eens allemaal tegen hadden. Gelukkig kon ik de vriendelijke man nog overhalen om rechtdoor te steken een straat waar alleen bussen in mogen om wat tijd te winnen.
8:05 was het toen we bij de bus aankwamen, en jawel hoor, gelukkig stond ie der nog en hadden ze op me gewacht.
ik snel de taxichauffeur betaald, die veel te veel rekende en uiteindelijk maar een paar dollar van de prijs af wilde halen en m'n spullen de bus in geladen. Verteld een of andere wijsneus van de busmaatschappij me dat ik $10 extra moet betalen omdat ik 2 tassen heb (surfplank word als tas gezien) en dat ik dit allemaal op de website had kunnen lezen tijdens het boeken van de bus. Ik em verteld dat ik de bus nog geen half uur voor vertrek had geboekt en dat ik met pijn en moeite op tijd was. Daar had ie wel begrip voor (de bus was tenslotte toch niet zo vol) en liet me zonder extra te betalen aan boord.
En jawel hoor, wie zat er naast me, Heather, een vriendin uit Queenstown, die ik al sinds kerst niet meer had gezien.
Dat maakte de 4 uur durende busrit een stuk aangenamer, want de rest van de passagiers waren nouw niet echt het soort type waar ik snel een gesprek mee aanknoop.
Onderweg reden we langs een "Dutch Deli" waar ze allemaal Hollandse dingen verkopen en toevallig stopte we daar vlakbij voor onze pauze dus kon ik snel nog even een zak drop en gevulde koeken aanschaffen. Het vreemde was overigens dat de eigenaars van de winkel niet nederlands waren en verder ook helemaal niks met nederland hadden. beetje vreemd, maar wel lekker. al die hollandse dingen dan:)
Moest bijna voor de buschauffeur nog op de knieën zodat ze me af wilde zetten in Pohua bij de haven omdat de bus normaal gesproken daar niet stopt, maar ook dat kreeg ik voor elkaar en 10 minuten later was ik in de haven.
Bij het kantoor geïnformeerd of de Gillaroo al aangekomen was maar helaas, dit bleek niet het geval.
Wel had ik een aantal weken eerder een website van een Nederlands stel gevonden die rond de wereld zeilen
(www.happymonster.nl) en deze lagen toevallig in dezelfde haven. Het was even zoeken want ze lagen niet op hun gebruikelijke plek maar uiteindelijk vond ik Hans en Dory op het droogdok druk bezig hun Happy Monster te voorzien van een nieuw laagje verf en wat andere foefjes. Na een een praatje en een hollande lunch heb ik ze weer gedag gezegd en ben ik liftend naar Paihia (Bay of Islands) gegaan. Het zag er vanwege de sterke noordelijke wind namelijk niet naar uit dat de boot die dag nog aan zou komen. Ingecheckt in hetzelfde hostel als Heather en meteen naar bed gegaan. Zoveel had ik namelijk niet geslapen die dag daarvoor. s'avonds lekker genoten van het hostel leven. beetje koken, tv kijken, kletsen met andere
backpackers, spelletje spelen, enz enz.
Nu was dit maar het 5de Hostel in mijn gehele tijd in NZ waar ik heb verbleven aangezien ze gewoon veels te duur zijn en als je een eigen campertje hebt zijn ze totaal overbodig.
Leuke is wel dat als mensen weer eens hun gebruikelijke vragen stellen van: Waar kom je vandaan?, Hoe lang ben je al in NZ?,
Waar ben je allemaal geweest?, Wanneer vertrek je? dat ze er al snel achter komen dat ze niet met de doorsnee toerist te maken hebben. Helemaal als ik ze over m'n hele reis en de komende zeiltocht vertel dan zie je ze helemaal oplichten.
Ik mag wel uitkijken hier tegen wie ik dit avontuur vertel want sommige zouden puur uit jaloezie je hersens willen inslaan.
Uiteindelijk is het gewoon een kwestie van doorzettingsvermogen en n beetje geluk. Er was nog een ander Belgisch/Frans meisje in het Hostel die ook per boot naar Fiji ging, dus zo moeilijk is het niet.
Volgende ochtend was ik alweer vroeg wakker en kreeg ik van een Engels stel 2 kaartjes voor de "Waitangi Treaty Grounds" die ze over hadden. Dit is de plek waar de Engelse op 6 Februari 1840 het verdrag met de Maori's tekende om ze van andere buurlanden, zeevaarders maar ook hun eigen volksstammen te beschermen. Er is aardig wat Maori geschiedenis waaronder een kano (Maori Waka) van 35meter lang die uit 3 grote Kauri boomstammen is gehakt. Deze kano, met de naam Ngatokimatawhaorua is
gemaakt in 1940 naar aanleiding van het 100 jarige jubileum. Verder was er nog een ontmoetingsruimte (Te Whare Runanga) waar de verschillende Maori stammen bij elkaar komen en als afsluiting een presentatievideo van hoe het verdrag tot stand kwam.
Allemaal heel erg toeristisch met het idee om nog wat extra centjes uit de knip van toeristen te pakken maar gelukkig hadden wij er niks voor betaald. $20 dollar is namelijk wel erg veel voor zo'n park en dat terwijl Nieuw Zeelanders niks hoeven te betalen en zo door kunnen lopen. stelletje racisten zijn het!
Daarna naar de bibliotheek om me email en de status van de boot te checken en daar werd ik halverwege mijn internetsessie gebeld door schipper Tyrone dat ze net in de haven van Opua waren aangekomen.
Ik snel weer terug naar het Hostel, tas ingepakt, uitgecheckt en de boete van $11 betaald vanwege het te laat uitchecken en weer terug gelift naar de jachthaven in Opua.
Daar de boot opgeroepen via de radio en even later kwam Tyrone al aanroeien in z'n kano vanaf de boot.
Spullen ingeladen en weer terug naar de boot. Deze lag voor anker en zou de volgende dag de haven in gaan.
Dit ging de volgende dag niet helemaal zoals geplanned en tijdens het binnenvaren in de haven viel het Tyrone op dat hij niet goed stuurde. Eenmaal aangemeerd aan de pier en na een korte inspectie kwamen we erachter dat het roer aan bakboord het niet deed. Bleek dat de stuurkabel gebroken was.
Meteen oude kleren aan en sleutelen en 2 uur later hadden we de kabel eruit. Deze was inderdaad gebroken er zat niks anders op dan een nieuwe te bestellen. Helaas moest dat uit Australië komen en zou het wel eens n aantal dagen kunnen duren.
Wat ook niet helemaal geplanned was, was me voortand die afbrak tijdens het avondeten.
Dit stukje ben ik al een aantal keren eerder kwijtgeraakt aangezien het geen echte is, maar de laatste keer dat dat gebeurde is toch wel zo'n 10 jaar geleden.
Beetje balen dus want het was zaterdag en ik zit in een klein plaatsje waar geen tandarts zit.
Na een belletje met de verzekering bleek het dat ik er niet eens voor verzekerd bent tenzij ik echt acute pijn heb en dan vergoeden ze niet een niet stukje eraan laten zetten.
wat een hufters weer, waar heb ik in godsnaam een verzekering voor.
Ik ben er wel weer achter: Een verzekering sluit je af om degene die ze verkoopt te verzekeren van een goed inkomen.
Punt uit.
In de tussentijd heb ik mezelf n beetje ingericht in de boot en de andere crewleden beter leren kennen.
Zo hebben we dus Tyrone (52), de schipper, uit Ierland die de boot samen met z'n broer een aantal jaar geleden heeft gebouwd en er nu al 15 maanden mee over de wereld aan het zeilen is.
Guido uit Italië die 6 weken eerder al op de boot is gekomen en met de laatste klusjes tijdens het onderhoud in de haven heeft geholpen. Hij heeft al ervaring op 2 boten hiervoor gehad, waaronder veel tijd in de carribean en in europa.
en Katherine (31) ook uit Ierland, die al 2 jaar in Nieuw Zeeland woont en via via met Tyrone in contact was gekomen.
omdat ze een aantal weken geleden plotseling ontslagen werd en wel een nieuw avontuur kon gebruiken is ze vorige week net voor vertrek uit Nelson erbij gekomen. ze heeft verder geen zeilervaring maar wil dit graag leren en ondertussen neemt ze
veel zaken als het schoonmaken, koken en inkopen doen, voor haar rekening.
Iedereen heeft zo z'n eigen taken aan boord en ik ben verantwoordelijk voor alle elektrische installaties en apparatuur en het vissen, d.w.z de vangst ervan. Dat zit wel goed dus.
We kunnen goed met elkaar opschieten en iedereen heeft zo z'n eigen sterkte kanten die we dan ook goed kunnen benutten.
Zo heeft Guido zich al snel als kok bewezen (wat verwacht je ook anders van een Italiaan) en zorgt Katharine voor orde en regelmaat op de boot.
Zelf was Tyrone erg blij met mij als Elektricien aangezien ik de eerste dag al wat storingen had gevonden en de boeg en stern lichten gemaakt heb.
Verder ben ik vandaag in de 18meter hoge mast geklommen om wat touwen uit elkaar te halen en heb ik de navigatiesoftware op de laptop weer aan de praat gekregen.
Onze stuurkabel kwam zaterdag nog op het nippertje aan en deze hebben we dezelfde dag er nog in weten te krijgen en vandaag hebben we deze kunnen afstellen.
Morgen gaan we dan eerst even een testritje maken om te kijken of het roer echt goed werkt en als al het papierwerk in orde is bij de douane dan kunnen we als het weer mee zit (en dat ziet er nu nog wel naar uit) morgenochtend vertrekken naar Fiji.
Omdat we dag en nacht zeilen om in Fiji aan te komen gebruiken we een Rooster waarbij iedereen 2 diensten van 3 uur maakt waarbij je aan het roer zit en alle instrumenten en de koers in de gaten houd.
Zelf heb ik de 3:00 tot 6:00 en dus ook de 15:00 tot 18:00 dienst.
Hopelijk zullen we zo met 8 a 10 dagen zeilen in Fiji aankomen.
Er is een satelliettelefoon aan boord en er schijnt ook email verkeer mogelijk te zijn via de radio maar dit ben ik nog druk aan het uitzoeken.
Ik denk dat ik gewoon de internetcafé'tjes hier en daar op de verschillende eilanden gebruik om jullie op de hoogte te houden.
Zoals belooft wat meer foto's dit keer van de boot en nog van de laatste paar dagen in Paihia/Opua:
http://picasaweb.google.com/sietsehof/1WeekLaterEnNogGeenMeterGezeild#slideshow/5461445785941367106
Ik verwachte namelijk een pakketje met daarin mijn sandalen die ik voor €20 op de Nieuw Zeelandse Marktplaats had gekocht maar helaas het was nog niet aangekomen. Ze waren die vrijdag daarvoor naar me opgestuurd vanuit Wellington maar blijkbaar doet NZpost over een afstandje van 500km 5 dagen, terwijl bij wijze van spreken een postduif deze afstand wel 4 keer in
hetzelfde tijdsbestek kan afleggen. Welkom bij NZpost, waar alles net niet gaat zoals je verwacht. gelukkig had ik er al rekening mee gehouden aangezien ik in de afgelopen jaar soorgelijke ervaringen me ze hebt gehad.
Dus voor niks vroeg opgestaan dacht ik en omdat terug naar bed geen zin meer had begon ik maar alvast aan het ontbijt. werd ik om 7:10 opgebeld door het postkantoor dat me pakketje zojuist met de ochtendvracht was aangekomen.
Joepie, dacht ik, maar ook...shit nu moet ik heel snel me spullen inpakken en de boek naar Paihia voor 8:00 boeken.
dat word erg krap dacht ik.
Snel alles ingepakt, bus via internet geboekt. uitgechecked uit het hostel en de straat in gerend met m'n backpack, rugzak, tas met eten en surfplank. Dat viel ff tegen, na 10 maanden zonder backpack gereisd weer alles mee te sjouwen.
Eenmaal aan het einde van de straat gekomen zag ik de bus net vertrekken, helaas, dan maar een taxi pakken.
Die had ik, zelfs op dit tijdstip al snel gevonden, en ondanks dat het geen grote taxi was krijg ik m'n surfplank er ook nog netjes in. Hem het adres gegeven en verteld dat ik eerst naar het postkantoor moest om een pakketje op te halen. Het was
inmiddels al 7:30 dus meldde ik dat de bus om 8:00 zou vertrekken en dat ik haast had.
Maar in Auckland hebben ze het fenomeen "rotonde" nog niet echt geïmplementeerd waardoor je dus van het ene rode licht naar het andere rode licht rijd. Ik denk dat er om elke 500m wel een kruispunt met stoplichten staat.
Wat een slechte infrastructuur heeft deze stad zeg.
Maar goed, de taxichauffeur dacht slim te zijn en bracht me naar het grootste postkantoor wat ie kon vinden in het centrum, de verkeerde natuurlijk, terwijl ik em nog zowel het adres had doorgegeven. De minuten tikte weg op het dashboardklokje en uiteindelijk kwamen we dan om 7:48 aan bij het juiste postkantoor. Snel naar binnen gerend, pakketje opgepikt en weer de taxi in. Nu was de vertrekplaats van de bus maar 3 blokken verder maar daartussen zitten wel 6 stoplichten die we weer eens allemaal tegen hadden. Gelukkig kon ik de vriendelijke man nog overhalen om rechtdoor te steken een straat waar alleen bussen in mogen om wat tijd te winnen.
8:05 was het toen we bij de bus aankwamen, en jawel hoor, gelukkig stond ie der nog en hadden ze op me gewacht.
ik snel de taxichauffeur betaald, die veel te veel rekende en uiteindelijk maar een paar dollar van de prijs af wilde halen en m'n spullen de bus in geladen. Verteld een of andere wijsneus van de busmaatschappij me dat ik $10 extra moet betalen omdat ik 2 tassen heb (surfplank word als tas gezien) en dat ik dit allemaal op de website had kunnen lezen tijdens het boeken van de bus. Ik em verteld dat ik de bus nog geen half uur voor vertrek had geboekt en dat ik met pijn en moeite op tijd was. Daar had ie wel begrip voor (de bus was tenslotte toch niet zo vol) en liet me zonder extra te betalen aan boord.
En jawel hoor, wie zat er naast me, Heather, een vriendin uit Queenstown, die ik al sinds kerst niet meer had gezien.
Dat maakte de 4 uur durende busrit een stuk aangenamer, want de rest van de passagiers waren nouw niet echt het soort type waar ik snel een gesprek mee aanknoop.
Onderweg reden we langs een "Dutch Deli" waar ze allemaal Hollandse dingen verkopen en toevallig stopte we daar vlakbij voor onze pauze dus kon ik snel nog even een zak drop en gevulde koeken aanschaffen. Het vreemde was overigens dat de eigenaars van de winkel niet nederlands waren en verder ook helemaal niks met nederland hadden. beetje vreemd, maar wel lekker. al die hollandse dingen dan:)
Moest bijna voor de buschauffeur nog op de knieën zodat ze me af wilde zetten in Pohua bij de haven omdat de bus normaal gesproken daar niet stopt, maar ook dat kreeg ik voor elkaar en 10 minuten later was ik in de haven.
Bij het kantoor geïnformeerd of de Gillaroo al aangekomen was maar helaas, dit bleek niet het geval.
Wel had ik een aantal weken eerder een website van een Nederlands stel gevonden die rond de wereld zeilen
(www.happymonster.nl) en deze lagen toevallig in dezelfde haven. Het was even zoeken want ze lagen niet op hun gebruikelijke plek maar uiteindelijk vond ik Hans en Dory op het droogdok druk bezig hun Happy Monster te voorzien van een nieuw laagje verf en wat andere foefjes. Na een een praatje en een hollande lunch heb ik ze weer gedag gezegd en ben ik liftend naar Paihia (Bay of Islands) gegaan. Het zag er vanwege de sterke noordelijke wind namelijk niet naar uit dat de boot die dag nog aan zou komen. Ingecheckt in hetzelfde hostel als Heather en meteen naar bed gegaan. Zoveel had ik namelijk niet geslapen die dag daarvoor. s'avonds lekker genoten van het hostel leven. beetje koken, tv kijken, kletsen met andere
backpackers, spelletje spelen, enz enz.
Nu was dit maar het 5de Hostel in mijn gehele tijd in NZ waar ik heb verbleven aangezien ze gewoon veels te duur zijn en als je een eigen campertje hebt zijn ze totaal overbodig.
Leuke is wel dat als mensen weer eens hun gebruikelijke vragen stellen van: Waar kom je vandaan?, Hoe lang ben je al in NZ?,
Waar ben je allemaal geweest?, Wanneer vertrek je? dat ze er al snel achter komen dat ze niet met de doorsnee toerist te maken hebben. Helemaal als ik ze over m'n hele reis en de komende zeiltocht vertel dan zie je ze helemaal oplichten.
Ik mag wel uitkijken hier tegen wie ik dit avontuur vertel want sommige zouden puur uit jaloezie je hersens willen inslaan.
Uiteindelijk is het gewoon een kwestie van doorzettingsvermogen en n beetje geluk. Er was nog een ander Belgisch/Frans meisje in het Hostel die ook per boot naar Fiji ging, dus zo moeilijk is het niet.
Volgende ochtend was ik alweer vroeg wakker en kreeg ik van een Engels stel 2 kaartjes voor de "Waitangi Treaty Grounds" die ze over hadden. Dit is de plek waar de Engelse op 6 Februari 1840 het verdrag met de Maori's tekende om ze van andere buurlanden, zeevaarders maar ook hun eigen volksstammen te beschermen. Er is aardig wat Maori geschiedenis waaronder een kano (Maori Waka) van 35meter lang die uit 3 grote Kauri boomstammen is gehakt. Deze kano, met de naam Ngatokimatawhaorua is
gemaakt in 1940 naar aanleiding van het 100 jarige jubileum. Verder was er nog een ontmoetingsruimte (Te Whare Runanga) waar de verschillende Maori stammen bij elkaar komen en als afsluiting een presentatievideo van hoe het verdrag tot stand kwam.
Allemaal heel erg toeristisch met het idee om nog wat extra centjes uit de knip van toeristen te pakken maar gelukkig hadden wij er niks voor betaald. $20 dollar is namelijk wel erg veel voor zo'n park en dat terwijl Nieuw Zeelanders niks hoeven te betalen en zo door kunnen lopen. stelletje racisten zijn het!
Daarna naar de bibliotheek om me email en de status van de boot te checken en daar werd ik halverwege mijn internetsessie gebeld door schipper Tyrone dat ze net in de haven van Opua waren aangekomen.
Ik snel weer terug naar het Hostel, tas ingepakt, uitgecheckt en de boete van $11 betaald vanwege het te laat uitchecken en weer terug gelift naar de jachthaven in Opua.
Daar de boot opgeroepen via de radio en even later kwam Tyrone al aanroeien in z'n kano vanaf de boot.
Spullen ingeladen en weer terug naar de boot. Deze lag voor anker en zou de volgende dag de haven in gaan.
Dit ging de volgende dag niet helemaal zoals geplanned en tijdens het binnenvaren in de haven viel het Tyrone op dat hij niet goed stuurde. Eenmaal aangemeerd aan de pier en na een korte inspectie kwamen we erachter dat het roer aan bakboord het niet deed. Bleek dat de stuurkabel gebroken was.
Meteen oude kleren aan en sleutelen en 2 uur later hadden we de kabel eruit. Deze was inderdaad gebroken er zat niks anders op dan een nieuwe te bestellen. Helaas moest dat uit Australië komen en zou het wel eens n aantal dagen kunnen duren.
Wat ook niet helemaal geplanned was, was me voortand die afbrak tijdens het avondeten.
Dit stukje ben ik al een aantal keren eerder kwijtgeraakt aangezien het geen echte is, maar de laatste keer dat dat gebeurde is toch wel zo'n 10 jaar geleden.
Beetje balen dus want het was zaterdag en ik zit in een klein plaatsje waar geen tandarts zit.
Na een belletje met de verzekering bleek het dat ik er niet eens voor verzekerd bent tenzij ik echt acute pijn heb en dan vergoeden ze niet een niet stukje eraan laten zetten.
wat een hufters weer, waar heb ik in godsnaam een verzekering voor.
Ik ben er wel weer achter: Een verzekering sluit je af om degene die ze verkoopt te verzekeren van een goed inkomen.
Punt uit.
In de tussentijd heb ik mezelf n beetje ingericht in de boot en de andere crewleden beter leren kennen.
Zo hebben we dus Tyrone (52), de schipper, uit Ierland die de boot samen met z'n broer een aantal jaar geleden heeft gebouwd en er nu al 15 maanden mee over de wereld aan het zeilen is.
Guido uit Italië die 6 weken eerder al op de boot is gekomen en met de laatste klusjes tijdens het onderhoud in de haven heeft geholpen. Hij heeft al ervaring op 2 boten hiervoor gehad, waaronder veel tijd in de carribean en in europa.
en Katherine (31) ook uit Ierland, die al 2 jaar in Nieuw Zeeland woont en via via met Tyrone in contact was gekomen.
omdat ze een aantal weken geleden plotseling ontslagen werd en wel een nieuw avontuur kon gebruiken is ze vorige week net voor vertrek uit Nelson erbij gekomen. ze heeft verder geen zeilervaring maar wil dit graag leren en ondertussen neemt ze
veel zaken als het schoonmaken, koken en inkopen doen, voor haar rekening.
Iedereen heeft zo z'n eigen taken aan boord en ik ben verantwoordelijk voor alle elektrische installaties en apparatuur en het vissen, d.w.z de vangst ervan. Dat zit wel goed dus.
We kunnen goed met elkaar opschieten en iedereen heeft zo z'n eigen sterkte kanten die we dan ook goed kunnen benutten.
Zo heeft Guido zich al snel als kok bewezen (wat verwacht je ook anders van een Italiaan) en zorgt Katharine voor orde en regelmaat op de boot.
Zelf was Tyrone erg blij met mij als Elektricien aangezien ik de eerste dag al wat storingen had gevonden en de boeg en stern lichten gemaakt heb.
Verder ben ik vandaag in de 18meter hoge mast geklommen om wat touwen uit elkaar te halen en heb ik de navigatiesoftware op de laptop weer aan de praat gekregen.
Onze stuurkabel kwam zaterdag nog op het nippertje aan en deze hebben we dezelfde dag er nog in weten te krijgen en vandaag hebben we deze kunnen afstellen.
Morgen gaan we dan eerst even een testritje maken om te kijken of het roer echt goed werkt en als al het papierwerk in orde is bij de douane dan kunnen we als het weer mee zit (en dat ziet er nu nog wel naar uit) morgenochtend vertrekken naar Fiji.
Omdat we dag en nacht zeilen om in Fiji aan te komen gebruiken we een Rooster waarbij iedereen 2 diensten van 3 uur maakt waarbij je aan het roer zit en alle instrumenten en de koers in de gaten houd.
Zelf heb ik de 3:00 tot 6:00 en dus ook de 15:00 tot 18:00 dienst.
Hopelijk zullen we zo met 8 a 10 dagen zeilen in Fiji aankomen.
Er is een satelliettelefoon aan boord en er schijnt ook email verkeer mogelijk te zijn via de radio maar dit ben ik nog druk aan het uitzoeken.
Ik denk dat ik gewoon de internetcafé'tjes hier en daar op de verschillende eilanden gebruik om jullie op de hoogte te houden.
Zoals belooft wat meer foto's dit keer van de boot en nog van de laatste paar dagen in Paihia/Opua:
http://picasaweb.google.com/sietsehof/1WeekLaterEnNogGeenMeterGezeild#slideshow/5461445785941367106
-
18 April 2010 - 13:12
Jurn:
zozo na een week alweer een nieuw verhaal goed bezig hoor.
nou je maakt niet alleen iedereen in NZ jaloers hoor met je verhalen :P
-
18 April 2010 - 14:04
Marrie:
Zo is het maar net, de een zeilt naar fiji de anderen zitten in thailand en bij de way wij hebben net gefietst naar camperduin want het is heerlijk weer, ook leuk, terrasje gepakt cappucino gedronken met appel/noten taartje heerlijk gr, uit Tuitjenhorn -
18 April 2010 - 14:09
Daan:
man! keurig allemaal! als je zo'n verhaal elke week doet... haha! klinkt vet allemaal. lekker op je plek denk? schroevedraaier en een tangetje....
geniet ervan! je hoeft in ieder geval niet te vliegen..... -
18 April 2010 - 14:50
Will:
En nu maar hopen dat het stuur goed werkt,zodat jullie straks kunnen vertrekken.
En dan hoop ik over "n dag of 10 van je zeilverhalen te kunnen genieten.
Mam -
18 April 2010 - 17:01
Liesbeth:
Nou Siets, behouden vaart jongen en nu is het voor ons weer wachten op je volgende verslag!!
groet Liesbeth theo -
18 April 2010 - 17:05
Piet:
Ik heb net je tweede bericht gelezen .Geweldig is het.Ook heb ik gekeken via de tracker .Hij geeft aan dat jullie op dit moment ten noord westen van Nieuw zeeland zijn ,als dat apparaat goed werkt anders liggen jullie mischien nog in de haven Ik ben vroeger in guadalcanal geweest .Dat ligt ten N W van fiji Het lijkt mij een geweldig gebied om er te zeilen Goeie reis gewenst.
Ome Piet -
18 April 2010 - 17:46
Miranda:
Hey Sietse,
Wat een verhaal zeg!! Wat heb jij het goed geregeld zeg! Niet te hopen dat je zeeziek word. Succes en heel veel plezier. Gr. Miranda -
18 April 2010 - 18:18
Dave En Kelly:
Wat leuk dat je weer wat hebt geschreven!
Erg leuk wat je allemaal doe.
Ik hoop dat de sandalen een beetje passen, anders heb je voor nix gehaast. Groetjes van ons, en we wachten weer op je volgende verhaal -
19 April 2010 - 05:50
Femke:
he broertje
erg leuk om je verhalen zo weer te volgen. en zo hou je iedereen weer op de hoogte. ik kreeg steeds meer vragen of je nog wel in leven was, en waar je wel niet uithangt. nu kan iedereen weer lekker zelf lezen wat je allemaal meemaakt. misschien spreek ik je zo nog ff op skype... of jullie moeten al onderweg zijn...veel plezier, en hopelijk lezen we snel weer een nieuw verhaal. dikke kus -
19 April 2010 - 06:35
Ramon:
hey siets , dat was weer een best verhaal , veel geluk verder op je reis -
19 April 2010 - 06:40
Joris:
nou nou
wat een uitdaging zeg, hopen op mooi weer ;) en hopen dat je je dinghy niet hoeft te gebruiken (of had je m alleen om te surfen ;);))
groet! -
20 April 2010 - 05:56
Yvonne:
Goh, wat is het heerlijk om jouw verhalen weer te lezen. Ik heb het echt gemist. Veel plezier op zee en misschien misschien komen we je wel tegen als wij wat uit de koers gaan :) Groetjes Yvonne -
20 April 2010 - 07:44
Jan Krygsman:
Ha die Siets!
Zo te zien gaat het je voor de wind in de zeilen;-)
Ik heb alles gelezen en het is een pracht verhaal...te gek allemaal!
ga je verhalen volgen!
Greets vanuit een tamelijk warm Melbourne,...28 vandaag! -
21 April 2010 - 07:13
Sonja:
hoi siets.echt heel gaaf wat jij toch allemaal beleeft.leuk om weer van je te horen!!!pas goed op jezelf.en heeeeel veeeel plezier!!!groetjes son wim en de kids -
21 April 2010 - 08:30
Vronie:
leuk om weer wat van je te horen ,geweldig wat je gaat ondernemen en we wensen je een hele mooie tocht en een behouden vaart
-
26 April 2010 - 11:29
Tante Riet:
sietse ik ben met je moeder op cursus in den helder voor de computer groetjes van je moeder en tante riet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
