2 Weken en 8300 Kilometer verder
Door: Sietse
Blijf op de hoogte en volg Sietse
21 Juni 2007 | Australië, Melbourne
Dat klinkt alsof we dag en nacht in de auto hebben gezeten en continue gereden hebben. Maar er viel onderweg nog wat te zien en dat hebben dan ook zeker gedaan. Na 1,5 maand in Perth te hebben gezeten waar ik veel oude bekenden tegen kwam, nieuwe vrienden heb gemaakt, wat gewerkt en centjes verdient en een hoop gefeest uiteraard, werd het dan toch echt tijd om de stad te verlaten. De laatste week heb ik nog veel dingen gedaan. Zo ben ik met dorpsgenootje Dieuwertje nog naar de film geweest. Zijn we samen met me achternichtjes Floor en Sarah naar het Casino geweest. En hadden Jaap en ik de laatste dag nog een afscheidsfeestje. Jaap had tenslotte 2 Maanden in het hostel gewerkt als nachtmanager en dat was wel een Afscheidsfeestje + BBQ waard. Maandagochtend vertrokken we dan eindelijk met z'n 3'en richting het zuiden. Dit keer ging Lisette mee, zij had het zuiden ook nog niet gezien en had Perth wel weer gehad. Het plan was om eerst nog even een bezoekje te brengen aan de wijnplantages van Perth, de Swan Valley en omdat ik daar nog kennissen had zitten heb ik ze even opgebeld en daar aangekomen wachtte Linda en Mick ons al op. We werden uitgenodigd voor Lunch en aan tafel vertelde Linda (Angelina de Rover bij haar Nederlandse naam) verhalen over hoe ze in 1953 naar Australië was gekomen en ze liet ons foto's en boeken van toen zien. We hebben heerlijk gegeten en gedronken en verder kregen we nog een rondleiding over hun land en plantages en liet ze ons haar werk zien wat ze als kunstenaar nu maakte. Helaas moesten we weer gaan en we bedankte voor de maaltijd en gastvrijheid en vertrokken die dag richting Busselton. Een uurtje voor Busselton zette we ons tentje op aan het strand en hebben we daar de koude nacht doorgebracht. De volgende ochtend hebben we de Pier van Busselton bekeken en wat inkopen gedaan voor onderweg. We zijn doorgereden naar Cape Naturaliste waar we de baai en de vuurtoren hebben bekeken. Ook kwamen we tijdens het lopen in het park nog 2 slagen tegen. het waren maar kleintjes maar evengoed zijn ze super giftig. Daarna door de wijnplantages van Magaret River gereden naar Cape Leeuwin toe. Dit is het meest zuidwestelijke punt van Australië waar de Indische en Zuidelijke Oceaan bij elkaar komen. Vervolgens zijn we weer landinwaarts gereden door prachtige bossen richting Pemberton. Hier staan bomen van wel 60 meter hoog en sommige van deze bomen werden vroeger als uitkijkposten gebruikt om bosbranden tijdig te kunnen signaleren. Tegenwoordig gebruiken ze hier vliegtuigjes voor dus hebben ze sommige van deze bomen opgesteld voor het publiek. Dat hoef je ons geen 2de keer te vertellen dus even later klommen Jaap en ik via Stalen pennen die in de boom geslagen zijn omhoog. Eenmaal boven van een prachtig uitzicht over het landschap en de bossen genoten en langzaam weer naar beneden geklauterd. Volgende dag hebben we in een soortgelijk bos een Tree Top Walk gedaan. Hier kon je via een stalen constructie en bruggen op 40 meter hoogte tussen de bomen door lopen. Dit keer minder intensief maar wel net zo'n mooi uitzicht. Daarna door richting Albany, n mooie stad aan de kust waar we weer goedkoop konden tanken en boodschapjes halen. Toen we eenmaal de supermarkt uitliepen zagen we aan de overkant dat de Pizzeria een aanbieding had en dat konden we na 3 dagen brood met pindakaas natuurlijk niet laten schieten. Met Volle maag daarna 350km richting Wave Rock gereden. Dit is, zoals de naam al doet vermoeden, een rots in de woestijn met een vorm als een golf. Omdat we daar s'avonds aankwamen natuurlijk gratis op de camping geslapen en 's ochtends weer eens n heerlijke douche gehad. Vervolgens door richting Esperance en Norseman om uiteindelijk de grote oversteek, de Nullarbor Plain, van 1200km te maken. Dit is een van de langste en saaiste stukken wegen midden door de woestijn richting Adelaide toe. En omdat er toch niet veel te zien was besloten we dan ook de hele nacht door te rijden. Eerst nog even ons eerder gekochte avondmaaltijd boven een kampvuurtje klaargemaakt voordat het echt donker werd en daarna 10 uur lang gereden om de volgende ochtend in een andere staat en ook andere tijdzone aan te komen. Na elke keer afgewisseld te hebben was het nu tijd voor Lisette om het laatste stuk naar Port Augusta te rijden. Hier moesten we beslissen of we zouden doorrijden naar Adelaide of richting Alice Springs. Tenslotte beginnen onze dagen in OZ al op te raken en hebben we nog steeds geen bezoekje aan Ayers Rock, die grote rots in de woestijn, gemaakt. Lisette was er al wel eerder geweest maar nog niet naar Coober Pedy en omdat we daar toch doorheen rijden besloot ze ook mee te gaan. Coober Pedy is een klein stadje in het midden van de woestijn waar in 1915 door een 15 jarig jochie Opal werd ontdekt. Hierdoor trokken mensen vanuit de hele wereld naar de plek toe op zoek naar het prachtige stuk steen. Omdat het hier zomers warmer dan 50 graden kan worden en s'winters kan vriezen besloten de mijners grotten te graven in rotsen en gesteente om zo aan de hitte te ontsnappen. Tegenwoordig zie je ook nog steeds dat de helft van de stad onder de grond zit. Bars, Hotels,Kerken, Restaurants en Campings noem het maar op, het zit allemaal meters diep onder de grond. Zo sliepen wij die nacht dus ook in een hostel 6,5 meter onder de grond met een aangenaam temperatuurtje van 21 graden. De volgende dag hebben we de stad ontdekt en een tour gedaan door een van de oudste Opalmijnen. Omdat de omgeving er droog, stoffig, oud en verlaten uitziet kom je hier en daar nog decorstukken van films als Mad Max 3, Pitch Black en Red Planet tegen. Diezelfde avond namen we afscheid van Lisette, zij ging met de bus naar Adelaide om vervolgens naar het warme noorden te vliegen. Wij gingen ondertussen ook naar het noorden rijden 750km verder richting Ayers Rock wel te verstaan. Ook dit keer 's nachts gereden aangezien er niet veel meer dan n paar dooie kangoeroes en koeien te zien valt. 60km voordat we er waren geslapen in de auto bij een parkeerplaats om 6 uur 's ochtends wakker te worden van de kou. Het is tenslotte winter en hoewel het overdag rond de 30 graden is, daalt het kwik 's nachts tot n graad of 2. Dan uiteindelijk die ochtend naar de Rots gereden en ik moet zeggen, het is toch wel een mooi gezicht om zo'n 350m hoog en 3km lang stuk rots in de Middle of Nowhere te zien liggen. Veel foto's gemaakt en te veel geld betaald om het park in te mogen. Tegenwoordig heet het Uluru naar de naam die de Aboriginals gebruiken en zei zien het als iets heiligs waar ze vroeger ceremonies uitvoerde en willen dan ook niet dat je de rots beklimt. Wij zien dat natuurlijk iets anders en hebben niet voor niets 25 dollar betaald dus begonnen Jaap en ik aan de zware klim van 800m schuin omhoog om boven van het prachtige uitzicht te genieten. Vanuit hier kan je de Olga's (andere rotsgebergte) en veel andere rotsen en meren zien. Vervolgens zijn we doorgereden naar Kings Canyon, n beetje zoals de Grand Canyon in Amerika maar dan kleiner. 100Meter hoge rotswanden met valleien en bossen ertussen in. Hier hebben we de hele ochtend gelopen en daarna was het weer tijd om 1500km terug naar Adelaide te rijden. zelfde verhaal, weer s'nachts gereden en de volgende ochtend in Adelaide aangekomen. Eindelijk weer eens een grote stad. Hier hebben we in hetzelfde hostel als Lisette ingechecked voor 2 daagjes en we besloten de 2de avond weer eens lekker hollands te gaan koken. Dus wij het recept voor Hutspot met Gehaktballen opgezocht en alle ingrediënten bij de supermarkt gehaald. Op zich hadden we alles goed gedaan alleen bleek er in de zoutpot suiker te zitten en daar kwamen we pas achter toen we al aan het eten waren. Je kan dus wel raden hoe het smaakte en op dat soort momenten mis je toch wel weer Moeders maaltijden. Na 2 daagjes ff goed bijgekomen te zijn en in een bed geslapen te hebben gingen we weer op weg. Dit keer richting Melbourne om de Great Ocean Road te rijden. Eerst naar Victor Harbor om walvissen te bekijken. Helaas was het nog vroeg in het seizoen en we zagen ze dan ook niet. Toch n mooi rondje gelopen en n frisse neus gehaald. Onderweg stopte we bij Mount Gambier waar we een kopje koffie wilde halen. Hier zag Jaap een auto staan met Heemskerk Security erop en omdat jaap uit Heemskerk komt wilde hier er ff een foto van maken. Net op dat moment kwam de eigenaar aanlopen en we raakte aan de praat. Hij vertelde dat hij en zijn vrouw nederlandse ouders hebben en dat ze hun achternaam als naam voor het bedrijf gebruikte. We werden uitgenodigd voor n kopje koffie bij hun thuis en even later zaten we aan de koffie en koek ons verhaal te vertellen. Zijn vrouw ging over n week naar NL toe en we hebben nog wat tips uitgewisseld. Een van die tips die wij kregen was om het meer bij Mount Gambier te bezoeken. Dit Blue Lake veranderd zomers in een paar dagen tijd van donkergrijs naar Lichtblauwe kleur. Ze hebben er niet echt een verklaring voor maar het heeft er iets mee te maken met het feit dat het vroeger een krater in een vulkaan was die nu is volgelopen met water. Het diepste punt van het meer is dat ook 204meter diep. Het begon alweer donker te worden en we hadden nog een stukje te rijden dus besloten we snel te eten en weer verder te rijden. Die nacht sliepen we bij een baai waar we de volgende ochtend zijn gaan lopen om zeehonden te zien. Dit keer zagen we ze dan ook en dat was de wandeling van 1,5 uur dan ook wel waard. Daarna op weg naar Warrnambool waar de Great Ocean Road dan echt begint. De Great Ocean Road is een weg langs de kust aangelegd door de veteranen van de eerste wereldoorlog uit eerbetoon voor al hun gesneuvelde kameraden. De weg loopt langs een prachtige kustlijn, door bossen en parken en langs verschillende natuurlijke verschijnselen zoals de London Bridge en de 12 Apostles. Dit zijn een soort rots pilaren langs de kust die zo gevormd zijn door het ruige weer en de zee. Maar de foto's zeggen wel genoeg denk ik. Het mag dan wel de 12 Apostles heetten maar er zijn er maar 9 geweest en 2 jaar geleden stortte nr. 9 in waardoor er nu nog maar 8 over zijn. Ook de London Bridge is in 1990 ingestort en de hele kustlijn zal dan altijd ook aan verandering onderhevig blijven. De weg gaat hierna een stuk het land in door een National Park om vervolgens weer bij Apollo Bay aan de kust uit te komen. Hier hebben we s'avonds in een hostel ingechecked en een gezellige avond gehad met een groep Koreanen en Japanners die een tour aan het doen waren. Ook was dit het eerste hostel waar ze elektrische dekens hadden en dat was in deze tijd van het jaar ook wel nodig. De volgende dag zijn we dan het laatste stuk gaan rijden waarbij je vooral van het uitzicht kon genieten. Onderweg nog gestopt om Koala's in de bomen te bekijken en we hebben nog gezwommen in de zee. Na het laatste stukje van de Great Ocean Road reden we door naar Melbourne en daar kwamen we s'middags aan. Nu heb ik sinds mijn tijd in Australië veel leuke verhalen gehoord over Melbourne maar ik moet zeggen dat daar nu nog weinig van te merken is. Het is tenslotte winter hier de sfeer zit er niet echt in onder de bewoners. Je kan het n beetje vergelijken met Bergen aan Zee in de zomer of winter. Voor ons is het dan nog niet eens zo koud maar de mensen hier lopen allemaal met chagrijnige gezichten in dikke winterjassen, sjaals en handschoenen over straat. Ze zijn dan ook continue aan het klagen over het weer maar ja, wat wil je als je 9 maanden prachtig weer hebt en 3 maanden kou en wind en regen. We zitten er daarom dan ook aan te denken om even 3300km verder richting het noorden naar Cairns te rijden. Het is tenslotte super goedkoop op Gas rijden hier en we moeten natuurlijk nog wel n goed afscheid hebben voordat we Australië verlaten. ook kan ik in Cairns me auto en surfplank beter verkopen. Dus wie weet waar ik volgende keer zal zijn als ik mijn verhaal online zet. Dat zou wel eens ergens in Azië kunnen zijn. Nog bedankt voor alle reacties. ook al kan ik ze niet allemaal beantwoorden het blijft leuk om ze te lezen. Sorry dat ik het verhaal niet wat korten kon houden maar ja, dat krijg je als je in zo'n korte tijd zoveel ziet.
PS: die 25-jarige backpacker die afgelopen week in het Centrum van Melbourne was neergeschoten ben ik dus niet.
PS2: Tom je krijgt de groeten van je Tante.